Ağaç Pastası veyahut Bir Kadının Hayatla Hesaplaşması

Malzemeler: 140 gr un, 70 gr fındık içi, 140 gr pudra şekeri, 1 paket vanilya, 6 yumurta

Yapılışı: 6 yumurta yumurta tenceresine kırılır, 140 gr pudra şekeriyle beraber hafif ateş üzerinde yoğurt kıvamına gelene kadar çırpılır. Bu karışıma un ilave edilir, yavaşça karıştırılır. Yağlanmış, unlanmış tepsiye muntazam şekilde yayılır. Orta hararetli fırında pişirilir.
Üzerine pasta kremi sürülüp rulo şekline getirilir, uçları kesilir. Kesilen parçalar rulonun üzerine konur, bardak şekli verilir. Muntazam şekilde sıkılan kakaolu krem şanti, vanilya ve yağlı pasta kremiyle çatlaklar düzeltilir. Daha önce bardak şekli verilen ruloya ağaç şekli verilir. Mantar ve yapraklarla süslenir.Yapraklara ve ağacın gövdesine fındık içi serpilir. Budakların üzerine kakaolu kremle ince şeritler yapılabilir.

Bu pastayı yapabildiğim zaman kendi rönesansımı yaşayacağım, biliyorum bunu.

Evde Oturmayı Benimsemek veyahut İş Hayatının Bunalttığı Kadınlar Kulübü

Çayı akide şekeriyle içen bir kadın olmak istiyorum bugünlerde ben. Kışın mutlaka kestane şekeri yiyen, reçel yaparken kaç dakika kaynatmak gerektiğini, turşu suyunun ne zaman köpüreceğini bilen bir kadın. Yaş ceviz kabuğunun elleri boyayacağını, incir yaprağı sütünün siğillere iyi geleceğini anlatmak istiyorum dost sohbetlerinde. Zeytinyağlı yaprak sarma yapmak, kuru fasulye pişirmek istiyorum. Güve gelmesin diye kazakların arasına beyaz sabunlar yerleştirmek, ayaklarımı toplayıp pencereden sokağı seyretmek, misafirlere kahve yapmak gibi sıradan isteklerim de var. Hayatın o saçma karmaşasından, iyi insanların başına gelen kötü şeylerden, hastalıklardan, yokluktan, beterin beteri var diyerek avunmalardan, kendini dünyanın merkezi zannedenlerden, kendisi mutsuz olduğu için herkesi mutsuz etmeye çalışanlardan, her şeyi eleştirenlerden, zorbalardan, başarıyı parayla ölçenlerden, paranın önemsiz olduğunu iddia edenlerden, durmadan saf değiştirenlerden, bir şeye körü körüne bağlananlardan uzak olmak istiyorum.
Ben etekleri uçuşan elbiselerimle serin bakışlı bir kadın olmak istiyorum.

Yemek Tarifi Defterleri Her Eve Lazım, Değil mi?

Her şeyin birbirine karıştığı zamanlardan söz etmiştim, çok değil daha bir-iki gün önce. Doğruyla yanlışın, iyiyle kötünün çoktan birbirine karıştığı bir zamanda ben inceliklerden falan da söz etmiştim. Çocukluk işte.
Canım sıkılıyor; öyle gelip geçici bir can sıkıntısı değil mevzubahis olan. Şöyle sağlam, göğüs kafesinde kocaman bir taş varmış da zor nefes alıyormuşsun gibi bir can sıkıntısı yaşanan. Hani içinden tek kelam etmek gelmez ya. Hani kimseyi görmek istemezsin, kitapların işe yarayacağını ummaktan çok önce vazgeçmişsindir.
Ve her şey gibi bu can sıkıntısının da bir sonu olduğunu bilirsin. İnanmasan da içten içe bilirsin. Güneş doğana kadar uyuyamazsın, sonra derin bir nefes alıp –göğüs kafesindeki o kocaman taşa inat derin bir nefes- kaldırırsın bedenini yataktan. Aynadaki yansımana şöyle bir bakıp geçersin. Sonra mutfağa gidip çay demlersin. Çayın kokusu iyi şeyler hatırlatır. Henüz hiçbir şey çözülmemiştir, evet canının sıkılmasına neden olan her neyse orada hayatının orta yerinde durmaya devam etmektedir. Ama sen bugün -en azından sadece bugün- onu umursamamaya çalışırsın. Görmezden gelmek iyi; ancak uygulanamaz bir öneridir. Sonra kahvaltıyı hazırlarsın. Kahvaltıdan sonra bir bardak keyif çayı doldurursun kendine. Kitaplığı düzenlemek gelir aklına, vazgeçersin hemen. Eski mektupları okursun, fotoğraflara bakarsın. Öğlen yemeği için bulgur pilavı pişirsin, domatesli biberli. Sonra yine çay demlersin. Çay her zaman iyi şeyleri hatırlatır. Bulaşık yıkarsın ıslık çalarak. O şarkıyı hatırlamaya çalışırsın. Şarkının sözlerini hatırlasan melodisini unutursun. Can sıkıntısı arada bir yoklar bedenini. Ortada hiçbir neden olmamasına rağmen bir çözüm yolu bulacağını hissedersin. Hissediyorsan biliyorsun demektir, bunu hatırladığına sevinirsin. Akşamüstü hava biraz serinler. Ayazın nostaljisi olup olmadığını falan düşünürsün. Annenin eski yemek tarifi defterlerinden elmalı kurabiye ve tarçınlı kek tariflerine bakarsın.
Can sıkıntın geçmez belki; ama bir günü çalarsın hayattan. Eninde sonunda bir çıkış yolu bulacağından emin kendini kâbusların kollarına bırakırsın.

Elma Sirkesi Yapmayı Öğrenmeliyim

Hiçbir şey olması gerektiği gibi değil. Bunu anlamak için çok zeki falan da olmaya gerek yok. İnandığım her şeyin yerle bir olduğunu gördüm ben. Bununla övünecek kadar zavallı değilim. Şimdilerde inanmaktan vazgeçtim, desem yalan söylemiş olurum. Hâlâ inanıyorum ve bunu çok salakça buluyorum. Şu sıralar çaya, kahve kokusuna, menekşelere falan inanıyorum. Kitaplara, filmlere, şarkılara ve aşklara inanmaktan vazgeçtiğimi duymak kimseyi şaşırtmaz sanıyorum.
Yağmur yağsın istiyorum, bu şehrin kuru ayazından nefret ediyorum. Ömrüm boyunca aynı şehirde yaşamış olmaktan da nefret ediyorum. Konuşmak gelmiyor bu aralar içimden. Bu halimi depresyona bağlamaya çalışacaklara katıla katıla gülüyorum. Yorgunum, yorgunluğumun öyle matah bir sebebi de yok üstelik. Durmak istiyorum, sadece durmak.
Akşamüstleri sokaktan kediler geçsin istiyorum. Mutfak penceresinde küçük menekşe saksıları olsun istiyorum. Oysa ben çiçeklere su vermeyi unuturum. Madredeus dinlemek istiyorum ya da Jehan Barbur. Jehan Barbur konserine gitmek istiyorum, o konsere sevgilimle gitmek istiyorum. Oysa sevgilim çoktan gitti Jehan’ı dinleyemeye başka biriyle. Bunu evet sadece bunu kıskanıyorum. Doktor yola çıkamayacağımı söylüyor; ama ben gece yarısı otobüse binmek istiyorum, uzaklaşmak istiyorum. Deniz kokusu falan bahane ben başka bir şehir istiyorum.
Kutu gibi bir ev hayal ediyorum. Çiçeklere su vermeyi unutacağımı bile bile balkonda sakız sardunyalar olsun istiyorum. Dostlarıma güzel yemekler yapayım istiyorum, evimden misafir eksik olmasın istiyorum. Kitaplara dalmak istiyorum, tekrar öykü yazayım istiyorum. Yağmur yağsın istiyorum.
Ben biraz durmak istiyorum. Hiçbir şey olması gerektiği gibi değil. Bunu göz ardı ederek yaşamanın yolunu bulmak istiyorum. Seslerden yoruldum, çok mu saçma bu?